Στο παρόν άρθρο θα περιγράψω μερικές από τις θεμελιώδεις αρχές της αστροσοφίας, με όσο το δυνατόν πιο περιεκτική και συνάμα εκλαϊκευμένη μορφή, για να γίνουν εύκολα κατανοητές στους αναγνώστες.
Η αστροσοφία (Starwise) είναι ένας μεταφυσικός κλάδος γνώσης που πηγάζει από την υπαρξιακή αναζήτηση κάθε ερευνητή των ουράνιων φαινομένων, και έχει δημιουργηθεί για να διευκολύνει τον ανθρώπινο νου στο να συλλάβει την αφηρημένη νομοτέλεια. Η αστροσοφία περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα έρευνας και πληροφοριών -μία σύνθεση μεταξύ αστρολογίας, αστρομυθολογίας, αστροσυμβολικής, κοσμολογίας και οντολογίας-. Όσοι εμβαθύνουμε στην αστροσοφία, βλέπουμε ότι μάς βοηθά στο να ανιχνεύσουμε, να εντοπίσουμε και να αναλύσουμε με κατάλληλους συνειρμούς, τις πρωταρχικές αιτίες των γεγονότων της ζωής, οι οποίες σχεδόν πάντα είναι βαθιά κρυμμένες πίσω από τα αντίστοιχα γεγονότα που αυτές προκαλούν. Με απλά λόγια, η αστροσοφία, ή αν θέλετε “αστροφιλοσοφία”, είναι μία οντολογική μέθοδος που αποσκοπεί στην βαθύτερη κατανόηση της κοσμογονικής προέλευσής μας. Έτσι οδηγεί προοδευτικά το νου του ερευνητή σε συνεπαγωγικές σκέψεις, σαν ένα πολυμορφικό κλειδί, το οποίο ανοίγει πολλές συνειδησιακές θύρες, αρχίζοντας από την αυτοκατανόηση /θύρα του ίδιου μας του εαυτού, καθώς και της σχέσης που έχουμε με το περιβάλλον, με τον κόσμο.
Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στα έμβια όντα της Γης: η αφετηρία της ζωής ξεκίνησε βιολογικά από τους πρώτους μονοκύτταρους οργανισμούς, και κάποια στιγμή, με τους διαδοχικούς θανάτους, ήρθε το θαύμα της δημιουργίας του ανθρώπου, στην εξελικτική πορεία των ειδών. Δηλαδή εάν δεν πέθαιναν οι ζώντες οργανισμοί, η Γη θα ήταν μόνο γεμάτη με αμοιβάδες. Δεν θα υπήρχαν ούτε θηλαστικά, ούτε πουλιά, ούτε γέλιο, ούτε έρωτας, ούτε χαρά, ούτε πρόοδος, ούτε πολιτισμός, τίποτε απολύτως. Παντού, μόνο αθάνατες αμοιβάδες! Συνεπώς, οφείλουμε να παραδεχτούμε την αναγκαιότητα του θανάτου στην οντολογική πορεία της ζωής. Και όσο κανείς πλησιάζει στο αναπόφευκτο τέλος του βιολογικού του κύκλου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί την αξία του συμμετοχικού του ρόλου στο Γίγνεσθαι. Το γεγονός ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το εύρος των συνεχών μεταβολών που συντελούνται στο Σύμπαν, κι έτσι βλέπουμε το ρολόι μας και προγραμματίζουμε την καθημερινότητά μας και τις επόμενες δραστηριότητές μας (πιστεύοντας ότι το αύριο θα είναι παρόμοιο με το σήμερα και με το χθες), οφείλεται στο ότι είμαστε πεπερασμένοι, και η διάρκεια της γήινης ζωής μας είναι απειροελάχιστη για να προφτάσουμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος των τεράστιων κοσμικών αλλαγών στην διάσταση του χρόνου. Για να δούμε σχηματικά την τάξη μεγέθους για την οποία μιλάμε, αν δεχτούμε ότι η εξέλιξη των όντων -που βιολογικά χρονολογείται εδώ και 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια- αντιπροσωπεύει ένα 24ωρο κύκλο στο γήινο ρολόι, τότε κατ' αντιστοιχία, όλη η εμφάνιση και η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους αντιπροσωπεύει μόλις τα τελευταία 5 λεπτά της ώρας!
Ας μην πάμε αν θέλετε τόσο πολύ μακριά: κανείς από εμάς σήμερα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει με ποιον ήρθαν σε επαφή οι προπάτορές του, για να έχει γεννηθεί. Ουδείς. Γιατί οι κρίκοι του γενεαλογικού δένδρου του καθενός μας, χάνονται στα βάθη των αιώνων -όπως σβήνουν τα ίχνη μας στην άμμο-, σαν ένα φευγαλέο ψήγμα του χρόνου. Επειδή ο χρόνος είναι το μέτρο της αέναης αλλαγής που συντελείται στο Σύμπαν: όλα υπόκεινται σε συνεχείς διαφοροποιήσεις, δεν υπάρχει τίποτα το σταθερό, τίποτα που να το θεωρούμε ως δεδομένο. “Τα πάντα ρει και ουδέν μένει” σύμφωνα με τον Ηράκλειτο. Το Σύμπαν εξελίσσεται μέσα σε μία αδιάκοπη χωροχρονική ροή και όλοι μας ζούμε μέσα σε αυτή την συνεχή ροή ενός Κοσμικού Παλμού. Ο Κοσμικός Παλμός είναι κατά την αστροσοφία, όλος ο ωκεανός ενέργειας που δημιουργεί αλλά και συντηρεί το φαινόμενο της ζωής στο Σύμπαν. Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με μία ποσότητα από την ενέργεια αυτή, η οποία εισέρχεται στον οργανισμό μας μέσα από κάθε ένα υγιές κύτταρο, και στην συνέχεια διοχετεύεται στους ιστούς μας και στα όργανά μας (όπως γίνεται με την ηλεκτρική ενέργεια σε ένα εργοστάσιο που διοχετεύεται μέσω καλωδίων, για να μπορούν να δουλεύουν οι μηχανές του και να παράγουν προϊόντα). Μπορούμε δηλαδή να παραλληλίσουμε την ενέργεια του Κοσμικού Παλμού με ένα κοσμικό πομπό, όπου τα κύτταρά μας λειτουργούν ως ζωικός δέκτης και συντονίζονται επακριβώς με την ιδιοσυχνότητα που εκπέμπει. Όμως με την πάροδο του χρόνου νεκρώνονται ολοένα περισσότερα κύτταρα λόγω γήρανσης, και εφόσον καταστρέφονται ολοένα περισσότεροι υποδοχείς της ενέργειας αυτής, φθείρεται ο οργανισμός μας, ώσπου επέρχεται κάποτε το μοιραίο. Σύμφωνα πάλι με την αστροσοφία, αν συμβολίσουμε με μία ανοδική γραμμή την εξέλιξη της χωροχρονικής ροής του Κοσμικού Παλμού του Σύμπαντος, τότε θα δούμε σχηματικά ότι, όλη μας η ζωή δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία απειροελάχιστη κουκκίδα μέσα σε αυτή την γραμμή της ροής. Όμως είναι τόσο σημαντική αυτή η κουκκίδα, που δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αδιάλειπτα η ροή εάν δεν υπήρχαμε εμείς και έμεναν στην νοητή γραμμή τα αντίστοιχα κενά: καθείς εφ' ω ετάχθη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι -κυρίως των δυτικών κοινωνιών-, φιλοδοξούν να φτάσουν πολύ ψηλά, να γίνουν σπουδαίοι και τρανοί, να συσσωρεύσουν πλούτη, να καταφέρουν μεγαλεπήβολους στόχους, και καταλήγουν αριβίστες, θεωρώντας λανθασμένα ότι, με την ψευδαίσθηση οικονομικής ισχύος και με υπεράφθονα υλικά αγαθά, αποκτούν κύρος, πολυτέλεια και ευτυχία, ως ακρογωνιαίο λίθο στην οικοδόμηση της πυραμίδας των γήινων σκοπών τους. Όμως αυταπατώνται οικτρά, γιατί στην ουσία θέτουν εγωιστικούς στόχους που απέχουν πάρα πολύ από την πραγματικότητα, και με το τέλος της εφήμερης ζωής τους εξαλείφονται τα ίχνη του βίου τους και του έργου τους. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι αρνούνται υποσυνείδητα να δεχτούν ότι, όλοι είμαστε συνεπιβάτες και συνοδοιπόροι στο τεράστιο διαστημόπλοιο που ονομάζουμε Γη (αλλά το «εισιτήριό» μας διαρκεί λιγότερο από 100 χρόνια). Από την άλλη μεριά, οι πολλοί, είθισται να εποφθαλμιούν την δόξα και τα πλούτη των ολίγων, και αισθάνονται λίαν αδικημένοι από το Σύμπαν. Αυτό είναι μέγα λάθος, γιατί δεν πρέπει ποτέ να συγκρίνουν την ζωή τους με εκείνους που αντιπροσωπεύουν τις εξαιρέσεις του κανόνα, επειδή δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει το δικό τους γήινο ταξίδι.
Βέβαια, εκτός από τους ατομικούς και συλλογικούς σκοπούς που εξυπηρετεί η ύπαρξη του καθενός μας, στην αστροσοφία υπάρχει και ο ανώτερος σκοπός της ζωής μας, που είναι οι αυθεντικές αναπαραστάσεις της ιστορίας του Σύμπαντος. Δηλαδή το να συμμετέχουμε σε όσο το δυνατόν πιο αυθεντικές αναπαραστάσεις. Αναμφισβήτητα, όλοι μας γεννηθήκαμε για να απολαύσουμε το μεγαλείο και το θαύμα της ζωής, και η κάθε πράξη μας, μικρή ή μεγάλη, αντιπροσωπεύει μια βιωματική αναπαράσταση της ιστορίας του Σύμπαντος, αλλά, οι σπουδαιότερές μας πράξεις (π.χ. γέννηση παιδιών, ανατροφή απογόνων, κλπ), είναι αυτές που μας δίνουν και την μεγαλύτερη ικανοποίηση, γιατί αντιπροσωπεύουν τις πιο αυθεντικές αναπαραστάσεις, και μάλιστα σε καθημερινές επαναλήψεις. Κατ’ επέκταση, η λίμπιντο που όλοι έχουμε -βαθιά ριζωμένη στο DNA μας-, αποσκοπεί στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους, ως απώτερο σκοπό της ζωής. Ακόμα και ο οργασμός μέσω μίας ερωτικής συνεύρεσης είναι απολαυστικός, επειδή αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση για την διαιώνιση του είδους, και συνεπώς, στοχεύει σε αύξηση /επέκταση του Σύμπαντος. Γι’ αυτό και το επάγγελμα της ιερόδουλης δεν είναι τυχαία το αρχαιότερο στην καταγεγραμμένη ιστορία του κόσμου, και η σημερινή βιομηχανία σεξουαλικού θεάματος βρίσκεται παγκοσμίως στην 3η πιο κερδοφόρα θέση του οργανωμένου εγκλήματος (μετά από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών). Ακόμα και η ψυχαγωγία μας μέσω της μουσικής που μας αρέσει, ακολουθεί πιστά αυτά τα βήματα: κοιτάξτε τους στοίχους σε οποιοδήποτε τραγούδι, ελληνικό ή ξένο, και θα διαπιστώσετε ότι στο 98% του συνόλου αναφέρονται στις ανθρώπινες σχέσεις (φιλία, χωρισμό, αγάπη, έρωτα).
Φυσικά οι έννοιες αυτές, τα φαινόμενα που επιχειρούμε να θίξουμε και οι κοινωνικές τους επιπτώσεις, είναι δύσκολο να αναλυθούν μέσα σε ένα άρθρο ώστε να κατανοηθούν απόλυτα. Αρκεί να πούμε ότι, οι περισσότεροι εξ ημών, έχουμε δυστυχώς απομακρυνθεί από την Συμπαντική συνείδηση, γι’ αυτό ούτε καν υποψιαζόμαστε τέτοια θέματα, λόγω της πολύπλοκης δομής της κοινωνίας μας και του πολυσύνθετα διαμορφωμένου χαρακτήρα μας. Δεν μπορούμε δηλαδή να δεχτούμε αυτό τον απόλυτα απλό και φυσικό σκοπό: τις όσο το δυνατόν πιο αυθεντικές αναπαραστάσεις της ιστορίας του Σύμπαντος. Δεν μπορούμε γιατί, ως άνθρωποι, συμμετέχουμε ταυτόχρονα σε τέσσερα διαφορετικά είδη συστημάτων, τα οποία βρίσκονται σε στενή αλληλεπίδραση μεταξύ τους: 1)-συμμετέχουμε στο Συμπαντικό σύστημα (περιγράφεται ακροθιγώς σε όλο το παρόν άρθρο), 2)- συμμετέχουμε στο εξελικτικό σύστημα του πλανήτη μας (έτσι κουβαλάμε στο DNA μας στοιχεία από την ιστορία της ανθρωπότητας), 3)- συμμετέχουμε στο προσωπικό σύστημα ανάπτυξής μας, κουβαλώντας εμπειρίες και βιώματα από την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα, 4)- συμμετέχουμε στο καθημερινό σύστημα σχέσεων με τους συνανθρώπους μας και με όλο το περιβάλλον μας.
Όμως η αστροσοφία βοηθά στο να σκεφτόμαστε ολιστικά για να κατανοήσουμε την αληθινή διάστασή μας, συσχετίζοντας τις κινήσεις των πλανητών με τον ψυχισμό μας, οι μεταβολές του οποίου διαμορφώνουν τις μελλοντικές μας κινήσεις και πράξεις. Για παράδειγμα, με το συναίσθημά μας ενεργοποιούνται ενδοεγκεφαλικά, ταχύτατες νευρωνικές διαδρομές, οι οποίες μάς επιτρέπουν αστραπιαία να βιώνουμε κάποια ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα. Με τον τρόπο αυτό κερδίζουμε λίγη από την αιωνιότητα, αφού μπορούμε τόσο γρήγορα και υπερσυμπυκνωμένα να αγκαλιάσουμε το παρελθόν, να ζήσουμε το παρόν και να οραματιστούμε το μέλλον. Έχουμε δηλαδή την ικανότητα αυτή, επειδή στην αστροσοφία, το Σύμπαν λειτουργεί σαν πρωτογενώς καθοριζόμενο και επαναλαμβανόμενο σύστημα σχέσεων και αλληλεπιδράσεων, και συνεπώς, η ζωή μας αναπαριστά την θαυμαστή διαδικασία της ιστορίας του Σύμπαντος. Πιο συγκεκριμένα, η περιοδική επαναληψιμότητα του Σύμπαντος επιτρέπει στην ζωή να αναπαριστά Συμπαντικές διεργασίες και να σχηματίζει αλυσίδες εξέλιξης όλων των ειδών. Αλλά, στην εξελικτική αυτή πορεία, το Σύμπαν πριμοδοτεί την εξάπλωση των πιο ευφυών και ικανών όντων, εις βάρος των μειονεκτικότερων. Αυτό για την αστροσοφία περιέχει το νόημα της ζωής: η εξάπλωση της ανθρωπότητας, ως του τελειότερου είδους που μέχρι στιγμής υπάρχει στον γαλάζιο μας πλανήτη, και αντιπροσωπεύει την πιστότερη αναπαράσταση του Σύμπαντος.
Για την αστροσοφία, το Φως και η Αγάπη πρωτοστατεί στην πυραμίδα της Δημιουργίας. Όμως αυτό που είναι σήμερα γνωστό στους κοσμολόγους ως «Μεγάλη Έκρηξη» (Big Bang), αποτελεί μονάχα ένα τοπικό φαινόμενο, το οποίο πιθανολογούμε ότι έχει συμβεί κι άλλες φορές ανάμεσα στις πολλές διαστάσεις του Σύμπαντος -η τελευταία γνωστή φορά ήταν πριν από περίπου 15 δισεκατομμύρια χρόνια-. Με δύο λόγια, αυτό που σήμερα θεωρούμε Σύμπαν είναι ουσιαστικά μία τεράστια έκταση την οποία μπορούμε να αντιληφθούμε μέσα σε όλη την απεραντοσύνη! Έτσι μπορούν να εξηγηθούν πολλά από τα φαινόμενα, π.χ. γιατί το Σύμπαν που συνεχώς διαστέλλεται, δεν αποτελεί θαύμα συμμετρίας (τι θα μπορούσε να παραμορφώσει την διαστολή του, αν έξω από το Σύμπαν δεν υπήρχε τίποτα); Αλλά υπάρχει υπερβολικά άνιση κατανομή της ύλης, με συνέπεια να παρατηρούμε ακόμη και με γυμνό μάτι πυκνούς Γαλαξίες εδώ κι εκεί, ενώ στον ενδιάμεσο διαστημικό χώρο τα άστρα είναι ελάχιστα. Επίσης γνωρίζουμε ότι για να δημιουργηθούν Γαλαξίες θα πρέπει πρώτα να υπάρξει ισχυρή βαρυτική δύναμη που θα ανακόψει σε κάποια σημεία την εκρηκτική διαστολή του Σύμπαντος. Αλλά για να προϋπάρξει αυτή η ισχυρή βαρυτική δύναμη, απαιτείται τεράστια ποσότητα συσσωρεύσιμης ύλης (Dark Mass), η δημιουργία της οποίας θα πρέπει να προηγείται μετά από την Μεγάλη Έκρηξη. Και οι κοσμολόγοι παραδέχονται σήμερα ότι αυτή η σκοτεινή ύλη -που ακόμη αναζητείται επιστημονικά-, αποτελεί τουλάχιστον το 90% της σύνθεσης του Σύμπαντος.
Κοντολογίς, ο άνθρωπος είναι για την αστροσοφία μία μικρογραφία του Σύμπαντος, και όπως όλα τα αστρικά σώματα, έτσι και το ωάριο, έρευνες έδειξαν ότι περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Επίσης κατά την στιγμή της σύλληψης, η συντριπτική πλειοψηφία των σπερματοζωαρίων μένει έξω από την διαδικασία της γέννησης του εμβρύου και της καινούργιας ζωής -όπως στην γέννηση του Σύμπαντος δεν συμμετείχε όλη η υπάρχουσα μάζα του χώρου-. Γι’ αυτό στην αστροσοφία μιλάμε για ένα απέραντο χώρο, όπου κατά τόπους και με προϋποθέσεις δημιουργείται μια μεγάλη έκρηξη, σαν αυτή που γέννησε το δικό μας Σύμπαν, το οποίο αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο με τις πέντε αισθήσεις μας, αλλά και με όλα τα τεχνολογικά μας όργανα.
Ας σκεφτούμε τώρα τις αντιστοιχίες με την αχανή, μητρική μάζα του Σύμπαντος: δημιουργήθηκε από μία μεγάλη έκρηξη (γέννηση), μεγαλώνει καθώς εκτείνει ιλιγγιωδώς τα αστρικά σώματα (παιδί), και πορεύεται σε μέγιστο δυναμικό ανάπτυγμα, όπου κάποτε θα αποκτήσει σταθερό μέγεθος (ενήλικας). Στην συνέχεια, με την διαρκή απώλεια της ενέργειάς του (ακτινοβολίες κλπ), το Σύμπαν θα χάνει σταδιακά δύναμη και κινητικότητα (γηρατειά), και με την συνεχή φθορά, κάποια στιγμή θα αρχίσει να συρρικνώνεται, μέχρις ότου βρεθεί στην αρχική κατάσταση θεωρητικής ανυπαρξίας (θάνατος). Συνεπώς, παρατηρούμε σαφείς αντιστοιχίες στην πορεία του Σύμπαντος και στην πορεία μιας ζωής. Αλλά, θα διερωτηθείτε, πως γίνεται μια ανθρώπινη ζωή που διαρκεί μέχρι 100 χρόνια να αντιστοιχεί στα πιθανολογούμενα τρισεκατομμύρια χρόνια που μπορεί να διαρκέσει η ζωή του Σύμπαντος; Η νεότερη φυσική δίνει την απάντηση: ο χρόνος είναι άκρως σχετικό μέγεθος. Ο χρόνος της ζωής ενός ανθρώπου, με την γέννηση, τον πολλαπλασιασμό και τον θάνατο, παρά την μηδαμινή διάρκειά του σε σχέση με το Σύμπαν, μπορεί κάλλιστα να απεικονίσει την πορεία του Σύμπαντος, όπως οι ήρωες ενός θεατρικού έργου μπορούν μέσα σε δύο ώρες να αναπαραστήσουν μισό αιώνα ζωής ή μία ολόκληρη εποχή. Και οι μυστηριακές τελετές όλων των αρχαίων πολιτισμών αναπαρίσταναν σε μεγάλο βαθμό αυτή την συμβολική αντιστοιχία. Αν θέλετε μπορούμε να το δούμε και αντίστροφα, σε μεγάλη κλίμακα: στο Θέατρο του Σύμπαντος οι πλανήτες είναι οι ηθοποιοί, τα ζώδια είναι οι ρόλοι, οι οίκοι είναι τα σκηνικά και οι άνθρωποι είναι οι ενεργοί θεατές μιας παράστασης που αέναα διαδραματίζεται.
Αναμφισβήτητα η επέκταση του Σύμπαντος συνεχίζεται, ως μία αδιάκοπη ακολουθία, 15 δισεκατομμύρια χρόνια μετά από την Μεγάλη Έκρηξη. Και κατ’ αναλογία, η ανθρώπινη κοινωνία πληθωρίζεται, επειδή ζούμε μέσα σε ένα διαστελλόμενο Σύμπαν, μαζικής παραγωγής των προτύπων του, οι δομές των οποίων γίνονται ολοένα και πιο εύτακτες, και κατά καιρούς αυξάνονται συσσωρευτικά. Βέβαια, κατά την στιγμή της Δημιουργίας, το πρωταρχικό χάος θεωρείται άχρονο και απεριόριστο, άναρχο και αδιαμόρφωτο. Από την στιγμή όμως που άρχισε να μορφοποιείται, υφίσταται τους νόμους του χρόνου, παρουσιάζοντας έτσι μία περιοδικότητα των φαινομένων. Και σύμφωνα με την αστροσοφία, οι πλανήτες είναι τα αρχέτυπα από την Μεγάλη Έκρηξη που δημιούργησε το αδιανόητο όλον που ονομάζουμε Σύμπαν. Έτσι, όταν αναφερόμαστε στις κινήσεις των πλανητών, αναφερόμαστε ουσιαστικά στις κινήσεις των θεμελιωδών δυνάμεων του πρώιμου Σύμπαντος. Οι δυνάμεις αυτές είναι πανίσχυρες και εμπεριέχονται σε κάθε είδος της Δημιουργίας, μέρος της οποίας είναι ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά και όλη η πλάση. Επομένως, ο ίδιος ο άνθρωπος -ως τμήμα του συνόλου- διακατέχεται από τους ίδιους κανόνες και η ελεύθερη βούλησή του προσαρμόζεται μέσα στα ανωτέρω πλαίσια. Αυτό συμφωνεί και με την σύγχρονη κοσμολογία, η οποία θεωρεί ότι το “άπειρα μικρό” σημείο οποιουδήποτε ατόμου της ύλης, ενώνεται στην εξελικτική αλυσίδα με το “απέραντα μεγάλο”, δηλαδή με το Σύμπαν (κάτι που μας παραπέμπει στην φράση της σμαραγδένιας επιγραφής του Ερμή του Τρισμέγιστου: “όπως πάνω, έτσι και κάτω”).
Στην συντριπτική πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας, παρατηρούμε ότι, τα παιδιά είθισται να γεννιούνται όταν οι γονείς είναι νέοι, με όρεξη να τα δημιουργήσουν και να τα αναθρέψουν. Αυτό στην αστροσοφία συμβολίζει το αντίστοιχο πρότυπο της γέννησης του δικού μας ηλιακού συστήματος. Γιατί ο Ήλιος μας είναι δημιούργημα δεύτερης γενιάς, αφού έχει ηλικία 5 δισεκατομμυρίων ετών, ενώ το Σύμπαν υπάρχει εδώ και 15 δισεκατομμύρια χρόνια: ο Ήλιος μας γεννήθηκε κυριολεκτικά στην αγκαλιά του Σύμπαντός μας. Και η Γη με την σειρά της οφείλει όλη την ζωή στον Ήλιο μας. Αυτές είναι οι αντιστοιχίες του Φωτός και της Αγάπης στην πυραμιδική δημιουργία. Κατ' επέκταση, μπορούμε να δούμε την ανθρώπινη ζωή σαν μια συμπυκνωμένη ιστορία του Σύμπαντος, γιατί είναι εξακριβωμένο ότι με την μνήμη μπορούμε να ταξιδέψουμε αστραπιαία πίσω στον χρόνο και να θυμηθούμε γεγονότα, και με το συναίσθημα μπορούμε σε κλάσματα δευτερολέπτου να νιώσουμε καταστάσεις χαράς, αγάπης, έρωτα, κ.α. Έτσι μηδενίζουμε τον χρόνο και ουσιαστικά «ξαναζούμε» πολλές συμπυκνωμένες ιστορίες του Σύμπαντος!
Μέσα από το πρίσμα της αστροσοφίας, μπορούμε να δούμε ακόμα και την πολικότητα που υπάρχει σε όλη την πλάση, η οποία δημιουργεί τάσεις δυναμικής ισορροπίας: για παράδειγμα, όταν είμαστε κουρασμένοι από την ένταση της ημέρας, ακολουθεί χαλάρωση και αρκετός ύπνος που αναδομούν ψυχικά και σωματικά τον οργανισμό μας, με βάση το βιορυθμικό μας ρολόι, γιατί κάθε άνθρωπος βρίθει από φυσικά συστήματα δυναμικής ισορροπίας, -που επιστημονικά ονομάζεται «ομοιόσταση»-, π.χ. όταν το επίπεδο σακχάρου ανέβει στο αίμα, τότε εκκρίνεται περισσότερη ινσουλίνη για να το μειώσει, κ.ο.κ.. Η ίδια τάση δυναμικής ισορροπίας υπάρχει σε εκτεταμένη κλίμακα σε όλο τον φυσικό κόσμο, π.χ. η παγκόσμια βιομηχανική ανάπτυξη προκαλεί αποψίλωση των δασών και οδηγεί σε αύξηση των ρύπων του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, αλλά αυτός με την σειρά του προκαλεί ταχύτερη ανάπτυξη των εναπομεινάντων δένδρων, απ’ άκρου εις άκρον στην Γη (γιατί τα φυτά απορροφούν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα κι έτσι αποδεδειγμένα μεγαλώνει ταχύτερα η ξυλεία τους). Άλλο παράδειγμα: όταν σε ένα βιότοπο η παρατεταμένη ξηρασία μειώσει την βλάστηση, τότε η βλάστηση θα μειώσει τον πληθυσμό των φυτοφάγων ζώων, και αυτά με την σειρά τους θα μειώσουν τον πληθυσμό των σαρκοφάγων, ώστε να επανέλθει η ισορροπία (ουδέν κακόν αμιγές καλού).
Στην αστροσοφία όλα τα πράγματα θεωρούνται αρμονικά, όταν βρίσκονται σε ορθή συσχέτιση με όλα τα υπόλοιπα, γιατί το Σύμπαν διακατέχεται από νόμους. Επομένως, οτιδήποτε συμβαίνει στην ζωή και στην φύση μπορούμε να πούμε ότι εξυπηρετεί μία αναγκαιότητα: δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί, δίκαιοι ή άδικοι νόμοι στο Σύμπαν, παρά μόνο ο σκοπός της αναγκαιότητας που εκφράζουν στο γενικότερο σύνολο, κατά την διάρκεια της ισχύος τους. Γι’ αυτό τον λόγο, έχει δημιουργηθεί ένας κώδικας δεοντολογίας, ο οποίος δεν επιτρέπει στον σύγχρονο αστρολόγο να κινδυνολογεί. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται να πει ότι από το 2035 μέχρι το 2032 θα μας προβληματίσει η ηφαιστειακή δράση της ανατολικής μεσογείου. Επειδή τέτοιες εκτιμήσεις όταν λέγονται δημοσίως ανησυχούν τον κόσμο, όπως όταν ακούμε από κάποιους σεισμολόγους να μιλούν για προγνώσεις ισχυρών σεισμών, οι οποίες δεν επαληθεύονται στον τόπο, στον χρόνο και στην ένταση που δίνουν. Αυτού του είδους τα κοσμοϊστορικά γεγονότα βρίσκονται μέσα στο σχέδιο που εκφράζει ο Θείος νους, η απόρροια της βούλησης του Απολύτου, η κατεύθυνση των ροϊκών δυνάμεων του αδιάσπαστου Όλου που ονομάζουμε Σύμπαν.
Στην αστροσοφία το μέλλον δεν είναι συγκεκριμένο και στατικό. Είναι δυναμικό και εξελίσσεται, και ως εκ τούτου, είναι ρευστό και απρόβλεπτο, επειδή διαμορφώνεται την κάθε στιγμή που περνά από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί, στον βαθμό βεβαίως που μας αναλογεί ως γήινα όντα. Φυσικά υπάρχουν και θα υπάρχουν μυριάδες συμβάντα στο μέλλον: π.χ. τα επόμενα χρόνια οι δυσχέρειες θα πολλαπλασιάζονται και θα τείνουν να κορυφώνονται σε γεωπολιτικό πεδίο, οδηγώντας έτσι τον σύγχρονο άνθρωπο σε μία πυραμιδοειδή κρίση αξιών. Το βέβαιο πάντως είναι ότι, όπως συμβαίνει σε κάθε δύσκολη φάση της ζωής, κερδισμένοι από τα επικείμενα γεγονότα θα βγουν όσοι μπορέσουν να προσαρμοστούν στις επερχόμενες αλλαγές: σαν το ευκίνητο καλάμι που λυγίζει στην φορά του ανέμου, γι' αυτό δεν σπάει. Και να θυμόμαστε ότι, πάντα υπάρχει η εφεκτικότητα στην εξελικτική πορεία όλων των πραγμάτων, με βάση το “ότι σπείρουμε, θα θερίσουμε”. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι, να αφυπνιστούμε συνειδησιακά, για να περάσουμε σε ένα ανώτερο πνευματικό στάδιο, αναζητώντας τις αληθινές αξίες της ζωής, που δεν είναι άλλες από το χαμόγελο, την αγάπη και την ανιδιοτελή προσφορά στον συνάνθρωπό μας.
Σας ευχαριστώ.
Βιβλιογραφία (πηγές –αναφορές –παραπομπές):
- Ψυχοσυμπαντική Θεωρία, του Κωνσταντίνου Λώλη
- Μετρώντας τον Άχρονο Χρόνο, των Στράτου Θεοδοσίου και Μάνου Δανέζη
- Οι Ρίζες της Σύμπτωσης, του Arthur Koestler
- Τα Μυστήρια του Χρόνου, του John Gribbin
- Το Αειθαλές Δένδρο της Γνώσεως, του Ευτύχη Μπιτσάκη
- Η Δεύτερη Αποκάλυψη, του Γεώργιου Βασιλόπουλου
© 2010, Μιχάλης Βροντάκης
Πατήστε ΕΔΩ για επιστροφή στην κεντρική σελίδα