καρμική αστρολογία

Η καρμική αστρολογία είναι ένας κλάδος της αστρολογίας που κατ' εξοχήν εντάσσεται στον χώρο της μεταφυσικής. Οι περισσότεροι ερευνητές της μεταφυσικής, ωθούνται στην έρευνά τους, λόγω αναζήτησης απαντήσεων στο αιώνιο ερώτημα: είναι μοιραίο /προαποφασισμένο τι θα συμβεί στον καθένα μας; Είναι δηλαδή γραμμένο στα άστρα ή κάπου αλλού; Ή εμείς συνδιαμορφώνουμε το κάρμα με την ελεύθερη βούλησή μας; Εδώ υπεισέρχεται το θέμα της ύπαρξης ή όχι προηγούμενων ζωών μας, -η πίστη στην μετενσάρκωση-, που θεωρείται προϋπόθεση για το κάρμα. Πολλοί φιλόσοφοι, εσωτεριστές, επιστήμονες και διανοητές, προσπάθησαν και προσπαθούν να δώσουν απάντηση σε αυτό το μέγα μυστήριο. Και για την πλήρη κατανόησή του θα έπρεπε ομολογουμένως να υπήρχε ένα υπόβαθρο μελέτης, όχι μονάχα αστρολογίας, εσωτερισμού, φιλοσοφίας, βιολογίας και ψυχολογίας, αλλά ακόμη και συγκριτικής θρησκειολογίας, που είναι έξω και πέρα από τις δυνατότητες αυτού του άρθρου.

Η θεωρία του κάρμα -σανσκριτικός όρος, που προέρχεται από την αρχαιότητα, εδώ και 5.000 χρόνια, από την Ινδουιστική δοξασία-, αναφέρεται στον συμπαντικό νόμο της δράσης και της αντίδρασης: ότι σπέρνεις, κάποτε θα το θερίσεις. Με βάση το σκεπτικό ότι, κάθε δράση γίνεται αιτία για μια επόμενη, και είναι το αποτέλεσμα μιας προηγούμενης. Σύμφωνα με αυτό το αμιγώς αιτιοκρατικό δόγμα, όλες οι οντότητες ψυχών πρωτοδημιουργήθηκαν με ίσες δυνατότητες, αλλά, καθώς μετακινούνται από ζωή σε ζωή, φτάνουν σε διαφορετικά επίπεδα, ανάλογα με τις καρμικές τους συνεισφορές: δύο διαφορετικά άτομα, αντιμέτωπα με τα ίδια γεγονότα ή καταστάσεις, τα φέρνουν εις πέρας διαφορετικά, μέσα από την διαχείριση της ελεύθερης βούλησης, π.χ. το πρώτο άτομο θα μπορούσε να φθαρεί, επαναλαμβάνοντας ίδια λάθη, ενώ το δεύτερο άτομο ίσως μεταπηδήσει σε νέες εμπειρίες (υψηλότερο καρμικό επίπεδο). Έτσι δημιουργούνται σταδιακά οι ανισότητες από την μια ζωή στην άλλη, γι' αυτό βλέπουμε να υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται ορφανά, ανάπηρα ή μέσα σε γκέτο, ενώ άλλα ξεκινούν την ζωή τους από βίλες και παλάτια. Και εξαιτίας των περιπλοκών που εμπλέκονται στην διαμόρφωση του περιβάλλοντος για την καρμική αποπληρωμή, το κάρμα μπορεί να μεταφέρεται για μία περίοδο αρκετών επανενσαρκώσεων, προτού εκπληρωθεί. Επομένως, οι αυτοτιμωρίες της ψυχής αποκτούν καθαρά μεταφυσική έννοια, -σε όποιον υιοθετεί την αλυσιδωτή της ανάπτυξη με διαρκείς μετασχηματισμούς στην εξελικτική της πορεία-, και οι εμπειρίες κάθε ενσάρκωσης βοηθούν στο να εξευγενίσουμε τον εαυτό μας και να επεκτείνουμε την συνείδησή μας -η καρμική αστρολογία βασίζεται σε αυτή την θεωρία-.

Είναι όμως τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα όλα; Τις τελευταίες δεκαετίες ο κόσμος αφήνει ολοένα πίσω τον επιστημονικό υλισμό, καθώς τείνει να εστιάσει το ενδιαφέρον του στο αρχαιότερο και ιερότερο μυστήριο, την αναχώρηση της ψυχής από το σώμα, μέσα από το ζήτημα της μεταθανάτιας ύπαρξης. Σε όλη την υδρόγειο υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι θυμήθηκαν προηγούμενες ζωές τους μέσα από ύπνωση, οράματα και άλλες παραψυχολογικές εμπειρίες. Η αστρολογία με τον ιδιαίτερο τρόπο που εκφράζεται στην ανατολική αντίληψη, -ιδίως με την Βεδική Σχολή-, παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτή την αναζήτηση, συνδέοντας την έρευνά της με την μετενσάρκωση, καθώς διδάσκει ότι η ψυχή περιμένει να δημιουργηθούν οι κατάλληλοι πλανητικοί σχηματισμοί ώστε να επανενσαρκωθεί στην Γη, και επιλέγει το δικό της πεπρωμένο, ξεκινώντας από την επιλογή των γονέων της. Έτσι το γενέθλιο ωροσκόπιο ενός ατόμου εκφράζει κάθε φορά την ιδιοσυστασία του, και κάθε πράξη που κάνει το άτομο, δηλώνεται σαν αποτέλεσμα στον φυσικό κόσμο (οι επαναγεννήσεις Βουδιστών είναι συνηθισμένο γεγονός, εφόσον εμπεριέχεται στα ήθη, στα έθιμα και στην φιλοσοφία αυτού του λαού).

Στο βιβλίο "Λεγόμενα του Γιογκανάντα", ο εν λόγω μύστης εξηγεί την μετενσάρκωση και το κάρμα με αυτό τον διάλογο: "Δάσκαλε, έχω συνείδηση μόνο της παρούσας ζωής. Γιατί δεν έχω συνείδηση προηγουμένων ενσαρκώσεων και πρόγνωση για μελλοντική ύπαρξη;" Ο Γιογκανάντα απάντησε: "Η ζωή είναι σαν μια μεγάλη αλυσίδα στον ωκεανό του Θεού. Όταν ένα κομμάτι της αλυσίδας τραβιέται από τα νερά, βλέπεις μόνον αυτό το μικρό κομμάτι. Η αρχή και το τέλος είναι κρυμμένα. Σε αυτή την ενσάρκωση βλέπεις μόνον ένα κρίκο της αλυσίδας της ζωής, το παρελθόν και το μέλλον αν και αόρατα, μένουν στο βάθος του Θεού. Και αποκαλύπτει τα μυστικά του, μόνον σε εκείνον που είναι μαζί του".

Έχει όμως η πραγματικότητα που ζούμε τόσο απλή και τόσο ξεκάθαρη αιτιώδη συνάφεια; Ή είναι όλα υποθέσεις που τελικά καλλιεργούν μια τεράστια παραφιλολογία; Οι εμπειρίες του deja vu -όταν ξέρουμε κάποιον που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ, ή αναγνωρίζουμε ένα μέρος στο οποίο δεν έχουμε βρεθεί ποτέ-, αποτελούν ένδειξη τυχαίας προσπέλασης στο υποσυνείδητό μας; Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει αναμνήσεις προηγούμενων ζωών. Και υποθέτω πως αυτό ενέχει ενδεχομένως, καρμική ερμηνεία: φαντάζεστε τι θα γινόταν αν λόγου χάρη, με κάποιο τρόπο θυμηθείτε ότι ο εγγονός σας υπήρξε και δολοφόνος σας στην προηγούμενη ζωή σας; Αναρωτιέμαι, θα μπορούσατε να αγαπήσετε αληθινά αυτό το παιδί; Ή μήπως η απουσία τέτοιων αναμνήσεων συμβαίνει για την οικονομία της φύσεως, με απώτερο σκοπό την ομαλότερη πρόοδο του ανθρώπινου είδους;

Για την μετενσάρκωση δεν υπάρχει σύγχρονη επιστημονική τεκμηρίωση, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων από λαμπρούς ερευνητές, όπως: τον ψυχολόγο Βουλούκο -που είχα την τύχη να γνωρίσω-, ο οποίος μετρούσε στο ενεργητικό του σχεδόν 100.000 περιπτώσεις αναδρομών σε προηγούμενες ζωές μέσω ύπνωσης, καθώς επίσης τον ψυχίατρο Στήβενσον, ο οποίος είχε εξετάσει πάνω από 3.000 περιπτώσεις μικρών παιδιών, χωρίς ύπνωση, που τα περισσότερα ήταν κάτω των 10 ετών, κυρίως από την Ινδία και την Σρι Λάνκα, και μιλούσαν ξένες ή αρχαίες διαλέκτους χωρίς να έχουν ιδέα. Κάποια εξ αυτών τον οδήγησαν σε μακρινά χωριά που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στην ζωή τους, -με λεπτομερείς περιγραφές τόπων και κατοίκων-, ενώ άλλα έφεραν σωματικές ανωμαλίες, ως αποδείξεις τραυμάτων από περασμένη ζωή.

Παρά ταύτα, σε όποιον πιστεύει κατά γράμμα στην κλασική θεωρία για το κάρμα, ανακύπτουν θεμελιώδη ερωτήματα, επειδή σε ακραίες περιπτώσεις, όπως του Χίτλερ, δεν φαίνεται να υπάρχει έσχατη τιμωρία ψυχής, ικανή να εξισορροπήσει τα μυριάδες εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που του καταλογίζουν ιστορικοί. Εκτός κι αν δεχτούμε την υπόθεση ότι, η ψυχή του θα κληθεί ξανά και ξανά, να βιώσει στο μέλλον, σχεδόν 80 εκατομμύρια μαρτυρικές επανενσαρκώσεις (όσα περίπου ήταν τα θύματα του Β' παγκοσμίου πολέμου). Και με πρόχειρους μαθηματικούς υπολογισμούς, θα χρειαζόταν πάνω από 5 δισεκατομμύρια γήινα χρόνια για να εξιλεωθεί. Τούτο όμως φαντάζει αδύνατον, γιατί σε λιγότερο από 5 δισεκατομμύρια χρόνια, οι αστρονόμοι ισχυρίζονται πως ο Ήλιος μας θα έχει μεταμορφωθεί σε ερυθρό γίγαντα, ο οποίος, πιθανότατα θα εξαϋλώσει την Γη. Μήπως πρέπει λοιπόν να επανεξετάσουμε το θέμα του κάρμα με ένα δυναμικό μοντέλο σκέψης; Αφού η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού -κατ' επέκταση η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας-, τείνει να μην επαναλαμβάνεται αυτούσια, επειδή η ίδια η ζωή μοιάζει να μην έχει καθορισμένα μοτίβα που αυτοτελώς επαναλαμβάνονται.

Στο σημείο αυτό, -χωρίς την παραμικρή πρόθεση να απαξιώσω την τιτάνια συνεισφορά του προφήτη Κέυση στην καρμική αστρολογία-, έφθασε η στιγμή να εκφράσω την δική μου, πρωτοπόρα γνώμη: το ωροσκόπιο μπορεί να δείξει το τωρινό σχέδιο ζωής, μέσα από την ουσία προηγούμενων εκδηλώσεων, αποκλειστικά του δικού μας γενεαλογικού δένδρου. Γιατί, ως οντότητες, κληρονομούμε νοητικές, συναισθηματικές και φυσικές ιδιότητες, από τους γονείς μας. Στην ουσία, οι γονείς μας αντιπροσωπεύουν τα σπουδαιότερα σημεία αναφοράς που έχουμε στην ζωή μας. Και μέσω των γονέων μας, μεταφέρονται μοτίβα συμπεριφοράς από το παρελθόν, οπότε οι επιδράσεις από εμπειρίες και δοκιμασίες προηγούμενων ζωών (των προπατόρων μας), μεταδίδουν τελικά στο μοναδικό DNA που έχουμε σε ετούτη την ενσάρκωση, ένα μεγάλο αριθμό κλίσεων από ταλέντα, οργανικές δυσλειτουργίες ή φοβίες, ως καθαρά εξατομικευμένες ιδιότητες. 


Υπάρχει ένας παραδοσιακός αστρολογικός κανόνας που λέει πως: ο Ήλιος, ή η Σελήνη, ή ο Ωροσκόπος -δηλαδή τουλάχιστον ένα από αυτά τα τρία στοιχεία-, εναλλάσσονται στα ίδια Ζώδια μεταξύ παιδιού με μητέρας -πατέρα, ή παιδιού με παππού -γιαγιάς. Ψάξτε το και θα το διαπιστώσετε -εκτός αν εσείς ή κάποιος από την αλυσίδα αυτή, είναι υιοθετημένος-. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο, μπορώ να δηλώσω από την εμπειρία μου ότι, σε ωροσκόπια πρωτοβάθμιων συγγενών, επαναλαμβάνεται η πλειονότης των Όψεων ή και θέσεων μεταξύ ίδιων πλανητών, επειδή στην καρμική αστρολογία το ωροσκόπιο δείχνει την κληρονομικότητά μας. Για παράδειγμα, αν μια μητέρα έχει Σελήνη Αντίθεση με Πλούτωνα, κάποιο παιδί της θα γεννηθεί με Αντίθεση, Τετράγωνο ή Σύνοδο Σελήνης-Πλούτωνα, ή με την Σελήνη στο Ζώδιο του Σκορπιού, ή (σπανιότερα) με την Σελήνη στον 8ο Οίκο του ωροσκοπίου του.
 
Από την πλευρά της καρμικής αστρολογίας υπάρχουν μέθοδοι εξέτασης ενός ωροσκοπίου, όπως είναι ο Δρακόντειος ή Δρακωνικός χάρτης (λατινικά Caput Draconis και Cauda Draconis). Επίσης εξετάζονται οι Δεσμοί, η θέση και οι όψεις της Σελήνης και των ανάδρομων Πλανητών, η ακμή του 5ου και του 12ου Οίκου, κ.α. που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι μπορούν να δείξουν σε ένα ωροσκόπιο ποια στοιχεία ενδέχεται να κουβαλάμε από τους προγόνους μας, μέχρι και επτά γενεές πίσω στον χρόνο. Επιπλέον, μπορούν να δείξουν με ποιον τρόπο τα στοιχεία αυτά καλλιεργήθηκαν ή παραμελήθηκαν σε προγονικές ζωές, και σήμερα τα φέρουμε ως τάσεις στο μοναδικό DNA μας. Με άλλα λόγια, ποιες από τις σημαντικότερες εμπειρίες του παρελθόντος που έχουν καταγραφεί ισχυρά μέσα στην αλυσίδα του DNA μας, συνεχίζουν να μας απασχολούν, προκαλώντας ροπές και θέματα εργασίας με τον εαυτό μας, στην παρούσα ζωή μας.

Διαφοροποίηση στην ανωτέρω θεωρία αποτελούν νέες ψυχές που εμφανίζονται σε σπάνιες περιπτώσεις ταυτόσημων διδύμων, καθώς και εξωσωματικών συλλήψεων με παιδιά του σωλήνα ή και μελλοντικούς κλώνους, που “κολυμπούν στον ποταμό του χρόνου με την δική τους δύναμη, και ουσιαστικά δοκιμάζουν τις αντοχές τους, πειραματιζόμενοι σε αχαρτογράφητα ύδατα”. Όμως δεν θα επεκταθώ σε αναλύσεις τέτοιων ακραίων γεννήσεων, γιατί το άρθρο θα γινόταν απρόσιτο στον αναγνώστη.

Επιγραμματικά, η καρμική αστρολογία αναλύει -κατά την γνώμη μου- την κληρονομιά προηγούμενων ενσαρκώσεων από το γενεαλογικό μας δένδρο, μέχρι και επτά γενεές πίσω, με την μορφή σημερινών τάσεων που εμφανίζονται στο μοναδικό DNA μας. Έτσι η στάση μας σε πολλά συμβάντα της τωρινής μας ζωής καθορίζεται από συσσωρευμένες πληροφορίες που έχουμε για τους τρόπους χειρισμού παρόμοιων γεγονότων, από ανιόντες συγγενείς. Αυτές οι εμπειρικές πληροφορίες από το παρελθόν, μας αγγίζουν στο παρόν και μας επηρεάζουν στις επιλογές που κάνουμε για το μέλλον. Και με το δεδομένο ότι, ως άνθρωποι, έχουμε ευθύνη για τις πράξεις μας, όχι μόνο προς τον εαυτό μας, αλλά και προς τους μελλοντικούς απογόνους μας. Γι' αυτό, όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στον εαυτό μας, τόσο περισσότερο μπορούμε να αλλάξουμε, δημιουργώντας νέα πρότυπα συμπεριφοράς. Ο στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη, με το να απαλλαχτούμε από παλιά αρνητικά πρότυπα και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε όσα θετικά έχουμε. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Το φαινόμενο της γήινης ζωής είναι χαοτικό και μη αναστρέψιμο: ζούμε μονάχα μία και μοναδική φορά, ως αυτόνομη οντότητα που εκδηλώνεται με καθορισμένο σωματότυπο και με συγκεκριμένη ιδιοσυστασία.

Επεκτείνοντας την ανωτέρω άποψή μου, και δεχόμενος την ύπαρξη της ψυχής, εικάζω ότι, ίσως να μην ξεκίνησαν όλες μαζί οι ψυχές να εξελίσσονται από την ίδια χωροχρονική στιγμή, αφού κατά την αστροσοφία, το Σύμπαν θεωρείται κβαντικό πεδίο άπειρων πιθανοτήτων, το οποίο εμφανίζει περιοδική επαναληψιμότητα. Εξ αυτού συνάγω ότι, δεν είναι αναγκαίο να έχουμε ζήσει ως ενσαρκωμένες οντότητες σε κάποια προηγούμενη ζωή, και τώρα βρεθήκαμε εδώ, πληθωρίζοντας το είδος μας. Το ερώτημα δηλαδή “πως αυξάνεται ο παγκόσμιος πληθυσμός, και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, αφού την εποχή του Χριστού δεν ξεπερνούσε τα 200 εκατομμύρια, το 1930 που ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας ήταν 2 δισεκατομμύρια, το 1975 που ιδρύθηκε το νέο ελληνικό Σύνταγμα ήταν 4 δισεκατομμύρια, και όταν εισήλθαμε στην νέα χιλιετία ξεπέρασε τα 6 δισεκατομμύρια”; Αυτό θα μπορούσε να απαντηθεί επαρκώς, μόνο με την αστροσοφία, ως εξής: η επέκταση του Σύμπαντος συνεχίζεται, ως μία αδιάκοπη ακολουθία, 15 δισεκατομμύρια χρόνια μετά από την Μεγάλη Έκρηξη. Και κατ’ αναλογία, η ανθρώπινη κοινωνία πληθωρίζεται, επειδή ζούμε μέσα σε ένα διαστελλόμενο Σύμπαν, μαζικής παραγωγής των προτύπων του, οι δομές των οποίων γίνονται ολοένα και πιο εύτακτες, και κατά καιρούς, αυξάνονται σωρευτικά.

Στις μέρες μας υπάρχουν κορυφαίοι επιστήμονες, όπως ο εξελικτικός βιολόγος Σιλντρέικ, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει λειτουργίες του μηχανισμού της μνήμης και των κληρονομικών μας ικανοτήτων. Έτσι επινόησε μια καινοτόμο θεωρία, των επονομαζόμενων “μορφογεννητικών πεδίων”. Επιγραμματικά, η ολιστική θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων του Σιλντρέικ έχει ως εξής: κάθε συγκεκριμένη μορφή που παράγεται στον φυσικό κόσμο είναι πανομοιότυπη, επειδή περιέχει εγγενή μνήμη, “θυμάται” δηλαδή την μορφή της μέσω της επανάληψης, και κάθε νέα μορφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσει το πρότυπο των ήδη υπαρχόντων μορφών σαν οδηγό για την εμφάνισή της, βάσει του λεγόμενου μορφικού συντονισμού. Πρόκειται δηλαδή για αλληλεπίδραση μεταξύ του μορφογεννητικού πεδίου και των μορφικών μονάδων που σχηματίζονται: όσο μεγαλύτερη η ομοιότητα, τόσο μεγαλύτερος και ο συντονισμός, οδηγώντας έτσι στην καθιέρωση συγκεκριμένων μορφών ζωής.

Εκτός από τις επιδράσεις στην μορφή, ακόμα και η σκέψη και τα συναισθήματα μπορούν να δέχονται την επίδραση των μορφογεννητικών πεδίων. Δεν υπάρχει τέλος στην έκφραση αυτών των πεδίων, γιατί, όταν ένα άτομο που επηρεάζεται από αυτά τα πεδία μαθαίνει κάτι, προσθέτει επίσης πληροφορίες στα πεδία αυτά, οι οποίες μπορούν να περάσουν προσαυξημένες στις επόμενες γενεές -όπως η θεωρία του κάρμα υποστηρίζει μία λογική συνέχεια, αφού τίποτα δεν προέρχεται από το μηδέν, τίποτα δεν καταλήγει στο μηδέν-. Κατόπιν όλων αυτών αντιλαμβάνεστε ότι, η επίδραση ενός οργανισμού στον κόσμο δεν τελειώνει όταν πεθαίνει, αλλά, όπως λέει η αστροσοφία, μετατρέπεται από ύλη σε ενέργεια. Και σύμφωνα με την θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων, υπάρχει ατέλειωτη απορρόφηση σε μια μεγάλη δεξαμενή ύπαρξης, από την οποία διοχετεύονται τα πεδία αυτά συνεχώς προς τα έξω, και εμφανίζονται σαν επιδράσεις στις εσωτερικές και εξωτερικές δομές των όντων που γεννιούνται. Ο ίδιος ο Σιλντρέικ ορίζει τα μορφογεννητικά πεδία σαν αόρατα συμπαντικά πεδία που καθοδηγούν την μορφή, την ανάπτυξη και τα ένστικτα των ζωντανών οργανισμών, κάθε είδους πλάσματος.

Πως συνδέεται η αστρολογία με τα μορφογεννητικά πεδία; Στην αστρολογία οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων στις 360 μοίρες του ζωδιακού κύκλου, συνδέονται με τις καταγραφές των σκέψεών μας, των συναισθημάτων μας και των βιωματικών μας εμπειριών, με τέτοιο τρόπο, ώστε, όταν π.χ. ο Κρόνος βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη ζωδιακή μοίρα, να διοχετεύει εκείνες τις καταγραφές των μορφογεννητικών πεδίων, τις οποίες είχαμε εμείς δημιουργήσει με τις πράξεις μας, όταν βρισκόταν στην αντίστοιχη θέση. Έτσι αναπτύσσουμε το κάρμα σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό.

Κάθε σκέψη ή πράξη που κάνουμε καθημερινά, μεγαλώνει το κάρμα, είτε προς θετική, είτε προς αρνητική κατεύθυνση. Ειδικά στην εποχή μας που βιώνουμε παρατεταμένη οικονομική κρίση, τείνουμε να λειτουργούμε περισσότερο με το ζωικό ένστικτο της επιβίωσης /αυτοσυντήρησης που όλοι έχουμε μέσα στο DNA μας. Και όσοι είχαν συνηθίσει σε μια άλφα ποιότητα ζωής που σταδιακά την χάνουν, τείνουν να εμφανίζουν συχνότερα τα αρνητικά στοιχεία του Εγώ, καταντώντας αδιάφοροι στον πόνο και στην δυστυχία άλλων, ενώ το συμπαντικό μήνυμα που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν αυτή την ιστορικά κρίσιμη περίοδο, είναι το εντελώς αντίθετο!

Η ανθρώπινη ζωή μοιάζει σχετικά μικρή, αφού δεν διαρκεί πάνω από 100 χρόνια -μικρή σε σύγκριση με άλλα όντα, όπως π.χ. την χελώνα που ζει σχεδόν 150 χρόνια, ή την φάλαινα που ζει πάνω από 200 χρόνια-. Θα πρέπει συνεπώς να βιώνουμε το ταξίδι της ζωής, κάθε στιγμή, με τον σοφότερο τρόπο, σε σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους, με το να αντιληφθούμε ότι το χρήμα είναι το μέσον, όχι αυτοσκοπός. Να πάψουμε δηλαδή να σκεφτόμαστε εγωιστικά, με “θέλω” και ψεύτικες καταναλωτικές ανάγκες, και να πορευτούμε σε αρμονία με το κοινωνικό σύνολο, με την φύση και όλη την πλάση.

Συνοψίζοντας:
Στο παρόν άρθρο ο σκοπός μου ήταν να συγκεντρώσω τον αναγνώστη σε ένα εκλαϊκευμένο και μινιμαλιστικό μοντέλο μετενσάρκωσης, χωρίς να εισέλθω στα χωράφια της χριστιανικής θεολογίας. Επίσης απέφυγα να μπω σε λεπτομέρειες όπως διαχωρισμό και ανάλυση επιπέδων κάρμα, εις το επέκεινα. Όποιος αναγνώστης δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει την παρουσίαση της καρμικής θεωρίας, δεν έχει ουσιώδες κίνητρο να το ψάξει, αφού το κάρμα δεν αποδεικνύεται. Εντούτοις, όποιος αντιλαμβάνεται πως λειτουργεί το κάρμα, θα ήταν προτιμότερο να αρχίσει με αυτοεξέταση και ψυχολογική εμβάθυνση του ίδιου του εαυτού, προτού ζητήσει την συνδρομή της καρμικής αστρολογίας ή οποιουδήποτε άλλου εναλλακτικού μέσου.

Από εδώ και πέρα απευθύνομαι σε αναγνώστες που πιστεύουν στην θεωρία του κάρμα και κατανοούν τον τρόπο με τον οποίο δυνητικά προάγουμε την θετική εξέλιξη του κάρμα, μέσα από το τρίπτυχο: αγάπη, συγχώρεση, φιλανθρωπία. Ας δούμε αυτές τις αρετές, μία μπρος μία. Όλοι μας έχουμε γαλουχηθεί παίρνοντας και δίνοντας σε ένα βαθμό, αγάπη. Γιατί όλοι μας χρειαζόμαστε αγάπη και όλοι προσφέρουμε αγάπη -ο καθένας με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, έτσι όπως δείχνει το ωροσκόπιό του-. Έχουμε μάθει δηλαδή να νιώθουμε το υπέρτατο συναίσθημα της αγάπης σαν την πεμπτουσία της ζωής. Επομένως, η έννοια της αγάπης είναι τεράστια και θα μπορούσαμε να μιλάμε γι' αυτήν εις το διηνεκές, αφού όλοι την εκφράζουμε καθημερινά, με ποικίλους τρόπους. Και όσο πιο ουμανιστικά προσφέρουμε αγάπη, τόσο περισσότερο επιταχύνουμε την θετική εξέλιξη του κάρμα. Συνεπώς, για να μην μακρηγορήσω, θα αναφερθώ στις άλλες δύο μείζονες αρετές: πρώτα στην συγχώρεση, και κατά δεύτερο λόγο στην φιλανθρωπία.

Η συγχώρεση δεν είναι επιφανειακή υπόθεση, αλλά μια διαδικασία πολύ βαθύτερη από την συγκατάβαση της λεκτικής συγνώμης. Ο ορισμός της ίδιας της συγχώρεσης προκύπτει από την ετυμολογία της λέξης συν+χωρώ, που σημαίνει δίνω χώρο (στην σκέψη μου), για να μπορέσει να χωρέσει κι άλλες απόψεις πέρα από την δική μου, δηλαδή να κατανοήσω κι άλλες ερμηνείες που αφορούν το ίδιο γεγονός. Με άλλα λόγια, συγχώρεση δεν σημαίνει ότι παραβλέπω την αδικία που υπέστην, αλλά το θυμάμαι και προσπαθώ ψυχικά να επεξεργαστώ το γεγονός, για να μπορέσω ηθικά να το ξεπεράσω, κι έτσι να συνεχίσω τον βίο μου, οδηγούμενος στην απελευθέρωση όλων των δυσάρεστων σκέψεων και συναισθημάτων που μου είχε προκαλέσει. Η συνειδητή ανάγκη για αληθινή συγχώρεση όσων μας είχαν βλάψει με οποιονδήποτε τρόπο στο παρελθόν, προάγει σε σημαντικότατο βαθμό το κάρμα, καθώς μας οδηγεί σταδιακά στην απολύτρωση.

Ένα πείραμα που έγινε με 200 εθελοντές στο πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, έδειξε ότι η συγχώρεση μειώνει το στρες, τον θυμό, την υπέρταση και την κατάθλιψη. Και σύμφωνα με τον ψυχίατρο Βαλτά, η συγχώρεση δεν είναι αφέλεια ούτε αδυναμία, μολονότι ελλοχεύει υποσυνείδητα ο φόβος του ρίσκου: δίνοντας δεύτερη ευκαιρία, ενδέχεται ξανά να αδικηθούμε από το ίδιο άτομο, ίσως και χειρότερα στο μέλλον. Όμως αυτό που έχει πραγματική σημασία, μέσω της συγχώρεσης δίνουμε ουσιαστικά άφεση στον εαυτό μας για τα ψυχικά τραύματα που έχουμε υποστεί: “εμείς οι ίδιοι νιώθουμε τον ψυχικό πόνο της αδικίας που μας πλήγωσε κι έτσι εμείς οι ίδιοι υποχρεωνόμαστε να γιατρευτούμε. Η συγχώρεση λοιπόν στοχεύει αποκλειστικά στον εαυτό μας, ακόμη κι όταν απευθυνόμαστε στους άλλους, στην περίπτωση που νιώθουμε θύματα”.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω 12 στοιχειώδη συμπεράσματα, -ως ταπεινές συμβουλές-, που προέρχονται από την πολυετή εμπειρία μου στην παρατήρηση των εκδηλώσεων της προσωπικής αρωγής. Συγκεκριμένα, πως η φιλανθρωπία, δυνητικά και αυτή, προάγει την θετική εξέλιξη του κάρμα, όταν γίνεται με τους εξής τρόπους:

1)- Αν συναντήσουμε στον δρόμο έναν δυστυχισμένο, δεν είναι πρέπων να αμελήσουμε, θεωρώντας το μάταιη αρωγή, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο ξεπληρώνει το κάρμα του.
2)- Αν συναντήσουμε κάποιον π.χ. μετανάστη ή τοξικομανή, δεν κάνει να μείνουμε απαθείς, λέγοντας “εγώ βοηθώ συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, όπως ανάπηρους ή ηλικιωμένους”. Γιατί δεν ξέρουμε ποιος από αυτούς έχει εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή μεγαλύτερη ανάγκη από την βοήθειά μας.
3)- Αν συναντήσουμε κάποιον ανήμπορο που νομίζουμε ότι προσποιείται, μην τον αγνοήσουμε, θεωρώντας ότι μας περιγελά. Δεν έχει προσωπικό λόγο μαζί μας να υποκρίνεται, υποτιμώντας την ευφυΐα μας, ούτε γνωρίζουμε τα βαθύτερα κίνητρα που τον έφθασαν σε ετούτη την θέση.
4)- Μην προσφέρουμε στοχευμένα ούτε εξυπηρέτηση ούτε αρωγή μόνο σε στενά κοινωνικά πλαίσια, π.χ. σε μεμονωμένους φίλους, γνωστούς, οικογένεια, παιδιά ή συγγενείς. Γιατί με αυτούς έχουμε ήδη συνάψει ισχυρό και μακροχρόνιο, μικτού τύπου κάρμα.
5)- Μην λέμε “εγώ δεν θέλω να βοηθώ από λίγο τον καθένα, γιατί έτσι δεν είναι δραστική η αρωγή μου”. Όσες φορές εμφανίζονται μπροστά μας αναξιοπαθούντες, είναι σημάδι από το Σύμπαν ότι μας προσφέρει την ευκαιρία να προάγουμε ακόμη περισσότερο το κάρμα, με το να δώσουμε έστω μια ελάχιστη βοήθεια.
6)- Μην σκεφτόμαστε ιδιοτελώς, πως αν βοηθήσουμε τον άλφα ή τον βήτα, θα χτίσουμε εμείς καλό κάρμα. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, ούτε θα έχουμε ανταποδοτικό όφελος στην παρούσα ζωή.
7)- Δεν πρέπει ούτε να βοηθάμε, ούτε να εξυπηρετούμε άλλους, εάν προηγουμένως δεν μας το έχουν ζητήσει, και κυρίως, αν δείχνουν ότι δεν το χρειάζονται, γιατί αργά ή γρήγορα θα στραφεί εις βάρος μας: θα παρεξηγήσουν την αγαθοεργία μας και θα μας κατηγορήσουν -άμεσα ή έμμεσα-, για ιδιοτέλεια.
8)- Η πιο αληθινή αρωγή είναι αυτή που μας προτρέπει το Σύμπαν να κάνουμε, σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς ευχαριστίες ή ανταλλάγματα, και είναι πολύ πιο δραστική για το κάρμα όποτε προέρχεται από το υστέρημα, όχι από το περίσσευμά μας.
9)- Μην φανταστούμε πως επειδή συχνά βοηθάμε κόσμο, έχουμε έτσι δημιουργήσει θετικό προηγούμενο, οπότε μπορούμε κάπου-κάπου να κάνουμε μικρές “παρασπονδίες”.
10)- Μην πλανιόμαστε, νομίζοντας ότι το Σύμπαν μάς αδικεί, προκαλώντας δυσκολίες ή ασθένειες στην ζωή μας, ενώ εμείς βοηθάμε άλλους. Γιατί έτσι μεταθέτουμε υποσυνείδητα την ευθύνη. Πρέπει να εξετάσουμε τα λάθη μας για να εντοπίσουμε την ρίζα των προβλημάτων, και να αλλάξουμε στάση ζωής.
11)- Μην παραιτούμαστε, λέγοντας “εγώ ξεπληρώνω το καρμικό μου χρέος”, ή “ήταν καρμικό να μου συμβεί το άλφα και το βήτα, γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα”. Αντιθέτως, η πίστη στο κάρμα δεν μειώνει στο παραμικρό την ελεύθερη βούληση κανενός: όποιος το αποδέχεται έχει εξίσου ενεργή και αδιάλειπτη συμμετοχή στην γκάμα των γεγονότων που τον αφορούν, καθ' όλη την διάρκεια της ζωής.
12)- Μην επινοούμε ισοδύναμες δράσεις, π.χ. αν κάναμε μια απρεπή πράξη εχθές, θα την ισοφαρίσουμε με μια καλή σήμερα, αύριο ή μεθαύριο. Το Σύμπαν δεν ξεγελιέται: οι θετικές με τις αρνητικές πράξεις δεν ομαδοποιούνται ούτε εξισώνονται σε κάποια νοερή ζυγαριά.

Ας αφήσουμε λοιπόν ελεύθερο τον εαυτό μας, γνήσια να εκφραστεί, σύμφωνα τον αληθινό μας χαρακτήρα και την κουλτούρα μας. Γι' αυτό έχουμε έρθει στην ζωή.

Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 2012
 
 
Μιχάλης Βροντάκης



© MICHAEL VRONTAKIS