αστρολογική ποίηση

1ο μέρος:
Η έμπνευσή μου για συγγραφή αστρο-λογικών ποιημάτων γεννήθηκε πριν από αρκετά χρόνια, όταν γνώρισα τον λαμπρό στιχουργό Γιώργο Μελίδη. Γιατί όσοι έχουμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, διαπιστώνουμε το φυσικό χάρισμα έμμετρου λόγου, καθώς «ζωγραφίζει με το στόμα», διανθίζοντας γλαφυρά τις λέξεις και τις φράσεις του, όταν μιλάει.
Οι δικοί μου, σκόρπιοι στίχοι, είναι γραμμένοι με δημιουργική φαντασία, σε ρομαντικό και φιλοσοφικό φόντο, όπως θα ταίριαζε σε ένα κόσμο ιδεών και συναισθημάτων. Διηγούμαι έμμετρα την αγάπη, την δημιουργία και το θαύμα της ζωής. Ας προσπαθήσω εδώ να τους συνοψίσω με το εξής ποίημα:
  
Ο δρόμος μου
Ταξίδεψα στ’ αστέρια σ’ όλους τους Γαλαξίες.
Με κέρδισε η Γη σε ομορφιές και αξίες.
Μα είδα μεγαλώνοντας, όλες τις εξουσίες,
να ελέγχουν πυραμιδικά, του κόσμου τις αξίες.
Στην εποχή του Υδροχόου δεν θα υπάρχουν όρια,
ο κόσμος θα έχει επιλογές, τεράστια περιθώρια.
Μα στη παρούσα εποχή που φθίνουν οι αξίες,
τριάντα χρόνια προωθώ, αστρο-φιλοσοφίες:
γράφω βιβλία και έντυπα με κάθε ειλικρίνεια,
και συμβουλεύω αστρικά, μ’ όση μπορώ σαφήνεια.
Το έργο μου είναι μικρό και δεν χωρά επαίνους,
υπάρχουν άλλοι, άξιοι για να διακριθούν.
Εγώ ασκώ τη μοίρα μου, (το καρμικό μου χρέος),
κι αφήνω όλα τα εύσημα σ’ αυτούς, να τιμηθούν.
*****************************************************************

Αστρολογία
Αστρολογία,
μητέρα έχεις τη σοφία
και κόρη την αστρονομία.
Αστρολογία,
αρχόντων έγινες παιδεία
στο διάβα σου στην ιστορία.
Αστρολογία,
δείχνεις χωρίς μοιρολατρία
στο Σύμπαν, συμβολική αντιστοιχία.
Αστρολογία,
έχεις διαδώσει στη πορεία,
τούτη τη κοσμοθεωρία.
Αστρολογία,
κατέχεις ιεραρχικά τα πρωτεία
των τεχνών, θεωρείσαι η πεμπτουσία.
Αστρολογία,
ιδού τι έχει πιο μεγάλη σημασία:
φωτίζεις καθενός την αυτογνωσία.
*****************************************************************
Το άστρο μου
Αστέρι μου, νυχτέρι μου, πανώριο περιστέρι μου,
εσύ ‘σαι ο άγγελός μου.
Αστέρι μου, νυχτέρι μου, λαμπρό νεραϊδοταίρι μου,
είσαι το φως εντός μου.
Χέρι χέρι με κρατάς, και στον ουρανό διαβαίνω.
Χέρι χέρι σε κρατώ, την ψυχή μου ανασταίνω.
Με πας σε άλλους ουρανούς, σε παραδείσους μακρινούς,
σε μέρη όμορφα που δεν τα βάζει ο νους.
Μαζί σου, νοιώθω τους σφυγμούς, στων άστρων τους ωκεανούς,
και στα πελάγη του Ποσειδώνα και της Ιούς.
Αστέρι μου, νυχτέρι μου, συ μυροβόλο αγέρι μου,
θαρρείς ο εαυτός μου.
Αστέρι μου, νυχτέρι μου, μαλαματένιο ταίρι μου,
φέγγεις σαν φως του κόσμου.
*****************************************************************

Στη γέμιση του Φεγγαριού
Στη γέμιση του Φεγγαριού θέλω να σ' είχα δίπλα μου,
να μη σε ονειρεύομαι γλυκά μέσα στον ύπνο μου.
Να' σμιγαν τα κορμιά μας, να κάναμε έρωτα,
να λέγαμε ως το πρωί, λόγια αφανέρωτα.
Να χτίζαμε ένα σπιτικό, λιτό, καλοφτιαγμένο,
να' μπαινε η αγάπη μας, αιώνια να μείνει.
Μα συ είχες άλλα σχέδια -μέλλον ξεριζωμένο-,
έφυγες ένα πρωινό, μ' άφησες μόνο κι ορφανό,
χωρίς αιτία, χωρίς σκοπό,
με μια γλυκιά ανάμνηση που έχει απομείνει.
Στη γέμιση του Φεγγαριού θέλω να με θυμάσαι,
κι ευχή σου δίνω, να περνάς καλά μ' όποιον και νά' σαι.
Κι άμα ξυπνήσεις κι αισθανθείς ζεστή την αγκαλιά σου,
θά' ναι γιατί κοιμήθηκε η σκέψη μου κοντά σου.
 **************************************************************
Η εποχή μας
Δώσμου το χέρι σου να κρατηθώ
στην εποχή τη σημερινή, που όλα αλλάζουν.
Δώσμου το χέρι σου να αναστηθώ,
στην εποχή που οι αξίες μάς τρομάζουν.
Τα πάντα γύρω μας σε τούτη τη ζωή
μοιάζουν φθαρτά, αλλοιωμένα και εφήμερα.
Μόνο η αγάπη μας, που μένει αληθινή,
μάς βοηθά να ξεπερνάμε τα προβλήματα.
 **************************************************************
Για την αγάπη
 Χέρια ψηλά στα σύννεφα,
τα άπλωνα και ύφαινα,
όλου του κόσμου τη χαρά,
μεσ' τη δική σου αγκαλιά.
Χέρια ψηλά στον ουρανό,
τα άστρα αγγίζω, μα πονώ,
για σε καρδιά μου, π' αγαπώ,
αλλά δεν σ΄έχω πια εδώ.
Που νά' σαι τώρα αγαπημένη
και ποιά χαρά σε περιμένει,
στου παραδείσου τα σκαλιά,
ή στης αβύσσου τα στερνά;
Ψυχή μου, πάρεμε όπου είσαι,
τον πόνο της καρδιάς μου σβήσε,
νιώσε με, κάνε με δικό σου,
να με' χεις φύλακα άγγελό σου.
 ***************************************************************
Τα ρόδα της αγάπης
Τα ρόδα της αγάπης σου στον κήπο της Εδέμ
μοσχοβολούν.
Αμέτρητες οι ευωδιές, στ’ αστέρια του Θεού
που φεγγοβολούν.
Πανδαισία χρωμάτων κι αρωμάτων
πλημμυρίζει της ψυχής μου τα παλάτια.
Ατενίζοντας τ’ αστέρια, γίνομαι ο ουρανός
που σε θωρώ και σε θαυμάζω,
με εκατομμύρια μάτια.
***************************************************************
Η οπτασία
Φεγγαρόλουστη οπτασία που σε έχω ερωτευτεί,
ασημίζεις κάθε αυγή που ανατέλλει.
Χρυσαφένια λαμπιρίζεις στη ζωή μου το πρωί,
και το βράδυ από αγάπη, στάζεις μέλι.
 **********************************************************
 Αδελφές ψυχές
Κοιτώ τ’ αστέρια και φτιάχνω τη μορφή σου,
κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι μαζί σου.
Ψάχνω μέσα μου και συναντώ εσένα,
είμαστε δυό αδελφές ψυχές, και γίναμε ένα!
 **********************************************************

2ο Μέρος: 

Ο στιχουργός Γιώργος Μελίδης έχει γράψει χιλιάδες ποιήματα και εκατοντάδες τραγούδια του μελοποιήθηκαν από συνθέτες. Τα ποιήματά του, δημοσιεύονται εδώ και χρόνια σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο Γιώργος Μελίδης έχει έμφυτο ποιητικό ταλέντο, γι’ αυτό επάξια θεωρείται δημιουργός. Η γνώμη του για τα τωρινά star system που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ, συνοψίζεται εύστοχα στο εξής ποίημά του:
Η ποίηση
Η ποίηση είναι τροφή της σκέψης, που ζητάει,
για να στοχάζεται αυτή, σωστά να περπατάει,
και της ψυχής όμως, γιορτή, το σώμα που φοράει.
Μου είπες «γράψε ποίηση σε όποιον είσαι τόπο»,
καμιά σ’ αυτό αντίρρηση δεν έχω, ούτε κόπο.
Μα δυστυχώς, την ποίηση στα τωρινά μας χρόνια
την απαγγέλλουν πίνοντας σαμπάνιες σε σαλόνια,
εκείνοι που των ποιητών τα λόγια τα πουλάνε,
σε συναυλίες και γιορτές, για να τα κονομάνε,
λες και σ’ αυτή πάνω τη Γη, κάτοικοι πάντα θα’ναι.
Των χρόνων μας τα βήματα είναι όλα μετρημένα,
εγώ γράφω ποιήματα για λίγους, σαν και σένα!
Ο Γιώργος Μελίδης, πηγαίος και ανεξάντλητος, έχει γράψει αμέτρητα ποιήματα, και είναι ίσως ο μόνος Έλληνας ποιητής που έχει στιχοποιήσει κάθε ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη μέσα στον 20ο αιώνα. Στα πλαίσια αυτά, μου προσέφερε ευγενικά για ελεύθερη δημοσίευση, μερικά αστρο-λογικά ποιήματά του. Τον ευχαριστώ από καρδιάς.

Ο ποιητής
Στου Θεού τα λημέρια
ταξιδεύω τις νύχτες.
Ανταμώνω τ' αστέρια,
του ουρανού τους ξενύχτες.
Πάνω κει περπατάω
στις πανέμορφες στράτες.
Ούτε όπλο φοράω,
ούτε κάνω απάτες.
Ζωγραφίζω με πάθος
την χαρά και τον πόνο,
κι ας μην είμαι ζωγράφος.
Ποιητής είμαι μόνο.
Τα δυό μάτια μου βρέχω
στη χαρά και στη λύπη.
Ούτε ένα δεν έχω,
ούτε ένα μου λείπει.
Με το νου ταξιδεύω
σε ανθόσπαρτους τόπους.
Τα λουλούδια λατρεύω,
αγαπώ τους ανθρώπους.
Περπατώ κι όπου νά' ναι
με φλερτάρει ο ύπνος.
Που θα πει πως κοιμάμαι
και θα βρίσκομαι ξύπνιος.
Στον πλανήτη του τρόμου
σαν θνητός μεγαλώνω.
Στο σεργιάνι του χρόνου,
ποιητής είμαι μόνο.
*********************************************************

Ο Ήλιος (παιδί του Πρωτομάστορα)
Ήλιε,
το καλωσόρισμα της μέρας,
είσαι πολύτεκνος πατέρας.
Παιδιά σου,
άστρα χίλια δυό,
γυρνάνε γύρω από σένα,
με τη σειρά τους, ένα-ένα,
να κρατηθούνε στο κενό.
Ήλιε,
το μόνο φως εσύ της μέρας,
είσαι αγέραστος πατέρας,
που τους αιώνες τους γεννάς.
Του ουρανού είσαι λαμπάδα,
η μόνη που δεν σβήνει δάδα,
και η πηγή της ομορφιάς.
Παιδί του Πρωτομάστορα,
ωραίο παλικάρι,
φωτίζεις τα ανάκτορα,
αστέρια και φεγγάρι.
Παιδί του Πρωτομάστορα,
πολύχρωμό του σμήνος,
στολίζεις τα ανάκτορα
που κατοικεί Εκείνος.
 
*********************************************************
Η Γη
Του απείρου ένα μέρος
το πιο όμορφο τοπίο,
μία έγχρωμη εικόνα
καρφωμένη στο κενό.
Συνοικία του αέρος
πολυάνθρωπο φορτίο,
μιά του μία του σταγόνα
είμαι σήμερα κι εγώ.
*********************************************************

Ένας είναι ο Θεός
Ένας είναι ο Θεός,
αναλλοίωτος αυτός,
η αστείρευτη και άγνωστη ενέργεια των πάντων.
Ένας είναι ο Θεός,
και ο Λόγος του το φως,
η αρχή δημιουργίας των αστρόλουστρων Συμπάντων.
Η ζωή μετά το τέλος
σ’ ουρανούς κυκλοφορεί,
μα με του έρωτα το βέλος
επανέρχεται στη Γη.
********************************************************

Τα μάτια σου δυό ουρανοί
Τα μάτια σου δυό ουρανοί,
ηλιόλουστοι, μεγάλοι,
στον ένα κρέμεται η Γη,
στον άλλον το Φεγγάρι.
Σε τόσο όμορφο εγώ
βρέθηκα περιβάλλον,
κι από τον έναν ουρανό,
πετάω για τον άλλον.
 *******************************************************

Το Φεγγάρι
Νέοι σαν ήμασταν θυμάμαι
στο υποσχέθηκα εγώ,
πως αγκαλιά θα περπατάμε
στου Φεγγαριού κάποιο στενό.
Η ατυχία μου μεγάλη
και τ’ όνειρό μου τολμηρό,
δυό άλλοι πήγαν στο Φεγγάρι,
εσύ δεν ήσουν, ούτε εγώ.
Τώρα που τόσα χρόνια φύγαν
και το ασήμι του κοιτώ,
λέω, «καλύτερα που πήγαν
εκείνοι πάνω σε αυτό».
Φαίνεται, έχει άλλη χάρη
να το κοιτάς από την Γη,
γι’ αυτό σαν πήγαν στο Φεγγάρι,
αμέσως γύρισαν αυτοί.
 *****************************************************

Τα μάτια σου
Ωκεανός που δεν τον έχουνε οι χάρτες,
ένας πλανήτης στου απείρου το κενό,
Ήλιος που ξέφυγε απ’ του ουρανού τις στράτες,
είναι τα μάτια σου αγάπη μου τα δυό.
Ηλιοβασίλεμα που χρώματα αλλάζει,
τόξο ουράνιο ελπίδες που κερνά,
μιά μελωδία που τον έρωτα φωνάζει,
είναι τα μάτια σου αυτά τα θαλασσιά.
Τα μάτια σου,
τον Ήλιο θα’πρεπε να ντύνουν,
οι ηλιαχτίδες του να γίνουν,
να δει κι αυτός Ανατολή.
Στα μάτια σου,
σταγόνα δάκρυ να μη στάξει,
ο ουρανός να τα κοιτάξει
και με την Γη να φιληθεί.
 *****************************************************

Ο δορυφόρος
Μάτια χρυσοπέλαγα
σ’ αστρολουσμένο ουρανό,
νάταν να δρασκέλαγα
μέσα τους να μπω.
Χείλη γλυκοκόκκινα
της ηδονής χρυσοπηγή,
νάταν να σας έπινα
κι άλλη μιά ζωή.
Μάτια, χείλη,
σ’ ένα πρόσωπο Φεγγάρι,
και ολόκληρο το βλέπω, και μισό.
Μα και τέταρτο την ίδια έχει χάρη,
δορυφόρος του πια έγινα εγώ.
 *****************************************************

 Των ματιών σου το τοπίο
Των ματιών σου και των δύο
το αστρόλουστο τοπίο,
δίχως αστεροσκοπείο,
όλο φαίνεται.
Πως να πει κανείς αντίο
στων ματιών σου το τοπίο,
που στο κάθε του σημείο
άστρο κρέμεται;
Ορφανή κι από Φεγγάρι
αν θα είναι πια η νύχτα,
πως απόφαση να πάρει
να σου πει την καληνύχτα;
 *****************************************************

Ο έρωτας
Να’σουν πηγή, να’μουν νερό,
από το στόμα σου να τρέχω,
να’σουν αστέρι λαμπερό
και ουρανό εγώ, να σε’χω.
Νά’μουν στα χείλη σου ηχώ,
να ταξιδεύω την φωνή σου,
ρούχο σου να’μουν γιορτινό,
να σου στολίζω το κορμί σου.
 *****************************************************

Είναι ωραίο να γεννιέσαι
Είναι ωραίο να γεννιέσαι
να είσαι κάτοικος της Γης,
να αγαπάς, να αγαπιέσαι,
να λησμονάς, να νοσταλγείς.
Είναι ωραίο να γεννιέσαι
να είσαι άνθρωπος θνητός,
μέσα στο πλήθος να πλανιέσαι,
άγνωστος νά 'σαι, και γνωστός.
Πάνω στη Γη όσο υπάρχεις,
σου λείπουν όλα, μα όλα τάχεις.
 *****************************************************

Η βόλτα
Κατέβηκα εδώ στη Γη
να κάνω μία βόλτα,
μόλις με είδε,
στη στιγμή μου άνοιξε την πόρτα.
Με καλωσόρισε,
αυτή μου είπε να καθίσω,
και μου ευχήθηκε
καλή ζωή να ξεκινήσω.
Μου πρόσφερε νερό να πιώ
σαν είδε πως διψάω,
τον Ήλιο της, να ζεσταθώ,
και φαγητό να φάω.
Θάλασσες, κάμποι και βουνά,
ποτάμια, λίμνες, δάση,
είναι δικά σου είπε αυτά,
δική σου όλη η πλάση.
Κάνε τα σταφύλια μου κρασί
να πιείς και να μεθύσεις,
και ό,τι άλλο χρειαστεί,
θα τόχεις, όσο ζήσεις.
Όλο το σπίτι που κοιτάς
είναι κατά δικό σου,
μείνε σ' αυτό,
μέχρι να πας στον Έναν,
τον Θεό σου.
 *****************************************************

Ήσουνα δίπλα μου
Σου έγραφα τραγούδια
σε γύρευα παντού,
στ’ αστέρια καρφωμένα
στο πέτο τ’ ουρανού.
Σου ξέρανα λουλούδια
στην κάθε εποχή,
ρωτούσα το Φεγγάρι
που βρίσκεσαι εσύ.
Σου άναβα τις νύχτες
το φως στον ουρανό,
και 'γω ένα λυχνάρι
τρεμόσβηνα εδώ.
Μαδούσα μαργαρίτες
λες κι ήμουνα παιδί,
ρωτούσα το Φεγγάρι
που βρίσκεσαι εσύ.
Ήσουνα δίπλα μου, κι εγώ,
κι εγώ σε προσπερνούσα.
 Αγάπης ήσουνα ηχώ,
και δεν σε απαντούσα.
Τι ψάχνω τώρα για να βρω
στου χρόνου το πατάρι;
Ήσουνα δίπλα μου, κι εγώ,
σ’ έψαχνα στο Φεγγάρι.
 *****************************************************

Πάμε ένα περίπατο
Πάμε ένα περίπατο
πριν ο Ήλιος δύσει,
κει που δεν πηγαίνει πια κανείς.
Πάμε ένα περίπατο
πέρα στο ξωκλήσι,
το ηλιοβασίλεμα να δεις.
Πάμε ένα περίπατο
άλλο τι μας μένει,
πριν από το τέλος της ζωής;
Πάμε ένα περίπατο
στη κορφή που σπέρνει
χρώματα ο Ήλιος, να λουστείς.
Ηλιοβασιλέματα χάσαμε, τι κρίμα,
ηλιοβασιλέματα πολλά.
Όλα μας τα βλέμματα
γύρω από το χρήμα,
μείναμε λοιπόν στο πουθενά.
 *****************************************************

Θέλω πολλά
Θέλω αστέρια να μαζέψω
από καινούργιους ουρανούς,
να πάω και να ταξιδέψω
σε Γαλαξίες μακρινούς.
Τις ομορφιές όλου του κόσμου
να σου τις φέρω να ντυθείς,
κι από τα μάτια μου, το φως μου,
να στο χαρίσω να με δεις.
Θέλω τραγούδια να σου γράψω
με νότες όμορφες, γλυκές,
το σ’ αγαπώ να στο φωνάξω
κι εσύ ηχώ, να μου το λές.
Να βρω λουλούδια να μαζέψω
που τα’ άρωμά τους να μεθά,
το ηλιοβασίλεμα να κλέψω
να στο απλώσω στα μαλλιά.
..
  

Για όσους αφορά
ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟ

Με το παρόν ιδιωτικό συμφωνητικό, οι συμβαλλόμενοι στιχουργοί /ποιητές, αφενός ο Γιώργος Μελίδης και αφετέρου ο Μιχάλης Βροντάκης, που εφεξής θα ονομάζονται «δημιουργοί», δέχονται να κυκλοφορούν τα ποιήματά τους σε αυτούσια μορφή στο διαδίκτυο, όπου και θα παρέχονται τμηματικά στους επισκέπτες /χρήστες του διαδικτύου, εντελώς δωρεάν, για κάθε νόμιμη χρήση, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής αναδημοσίευσης ή και μελοποίησης αυτών κατά βούληση, υπό την αυστηρή προϋπόθεση της ανεπιφύλακτης αποδοχής όλων των κάτωθι όρων

1)- ουδέν ποίημα ή στίχος δεν επιτρέπεται να αλλοιωθεί /παραφραστεί  από τρίτους, με οιονδήποτε τρόπο, χωρίς την ενυπόγραφη έγκριση του δημιουργού του. 

2)- τα τρίτα πρόσωπα υποχρεούνται να αναφέρουν πάντοτε ολογράφως και ευανάγνωστα το ονοματεπώνυμο καθενός εκ των ανωτέρω δημιουργών, όπου αντιστοιχούν οι στίχοι. 

3)- εάν υπάρξει οικονομικό όφελος από τυχόν εμπορική εκμετάλλευση τρίτων, φυσικών ή νομικών προσώπων, εντός της ελληνικής επικράτειας ή αλλού, αυτομάτως υποχρεούνται τα προπεριγραφόμενα τρίτα πρόσωπα, χωρίς την διαμεσολάβηση /όχληση των ανωτέρω δημιουργών, να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου το κέρδος σε έγκριτα ευαγή ιδρύματα, αποδίδοντάς το ποσόν εις το ακέραιο σε κοινωφελείς οργανισμούς ευρείας αναγνώρισης φιλανθρωπικού έργου. 

Για όλους όσους αφορά, το παρόν ιδιωτικό συμφωνητικό συντάχθηκε σε συμβολαιογράφο των Αθηνών, και αφού δόθηκε στους ανωτέρω συμβαλλόμενους δημιουργούς, αναγνώστηκε, συμφωνήθηκε, συνομολογήθηκε, έγινε αμοιβαίως αποδεκτό, συνυπογράφηκε από αυτούς και βρίσκεται εν ισχύ, από τις 03 Νοεμβρίου 2006 και επ' αόριστον.

© Γιώργος Μελίδης και Μιχάλης Βροντάκης

 Πατήστε ΕΔΩ για επιστροφή στην κεντρική σελίδα


© MICHAEL VRONTAKIS